سالهاست که دیگه زندگی برام لذت بخش نیست
. چند سالیست دچار افسردگی شدم.حالا فهمیدم چرا!! این دوره شما «رشد شخصیتی» منو یاد شعر «مرداب » اردلان سرفراز انداخت:
…من همونم که یه روز میخواستم دریا بشم میخواستم بزرگترین دریای دنیا بشم آرزو داشتم برم تا به دریا برسم … اولش چشمه بودم زیر آسمون پیر اما از بخت سیاه راهم افتاد به کویر..چشم من به اونجا بود پشت اون کوه بلند اما دست سرنوشت سر رام یه چاله کند، توی چاله افتادم خاک منو زندونی کرد، آسمونم نبارید اونم سرگرونی کرد، حالا یه مرداب شدم یه اسیر نصفه جون یه طرف میرم تو خاک یه طرف به آسمون، خورشید از اون بالاها، زمینم از این پایین, هی بخارم میکنن زندگیم شده همین، با چشام مردنممو دارم اینجا میبینم سرنوشتم همینه من اسیر زمینم …فردا که خورشید میاد شن جامو پر می‌کنه که میاره دست باد»
انسان مثل قطره آب میمونه اونجایی که رشدمون متوقف میشه مردیم. چی شد آرزوهای بزرگ دوران کوچکی یم؟!
یاد شعر زیبای جنتی عطایی افتادم وصف این روزای زندگی ما
«کمکم کن کمکم کن نزار اینجا بمونم تا بپوسم کمکم کن نزار اینجا لب مرگو ببوسم کمکم کن عشق نفرینی بی پروایی میخواد ماهی چشمه کهنه هوای تازه دریایی میخواد کمکم کن نزار این گمشده از پا در بیاد.. خرمن رخوت من شعله میخواد دل من دریایی چشمه زندونه برام چکه چکه های آب مرسیه خونه برام. تو رگام به جای خون شعر سرخ رفتنه تن به موندن نمیدوم موندنم مرگ منه عاشقم مثل مسافر عاشقم، عاشق رسیدن به انتها.. من پر از وسوسه های رفتنم رفتن و رسیدن و تازه شدن … من و تو باید به فردا برسیم چشمه کوچیکه برامون ما باید بریم به دریا برسیم،دل ما دریایی چشمه زندونه مونه…»

خواهش کنم جوون تر ها این دوره رو گوش ندید بلکه حفظ کنید «واو» به «واو» .
همانند درسی که میخواهید تو کنکور امتحان بدید. البته کنکور زندگی خیلی مهم تر است و یکبار بیشتر گرفته نمیشه. اگر میخواهید بعدا پشیمان نشوید و حسرت نخورید.طوری این دوره رو یاد بگیرید گویی زندگیتون بهش وابسته است.